جـــــان پس از عمــرۍ دویدن لحظـــہ ای آســوده بود

عقــــل سرپیچـیده بـــــود از آنـــچه دل فرمــوده بـود

عــقل با دل روبـرو شـد صبـــــح دلتنــگی بـخــــــیـر

عــقل بـرمی گشــت راهـــــــے که دل پـیمــوده بـود

عــقل ڪامــل بـود،فاخـــــر بـود،حــــرف تازه داشت

دل پریشــــان بـود،دل خــــون بـود،دل فرســوده بـود

عــقل منطـــق داشـت حرفـش را به کـرسی می نشاند

دل ســـــراسر دســت و پا می زد ولی بیہــــوده بـود

حــرف منّــت نیست امّــا صـد بـرابـر پـس گـــــرفت

گـــــردش دنیـــــا اگـر چیـزی به ما افــــزوده بـود

من کیـم؟باغــے که چـون با عطـــر عشـــــق آمیختم

هـر انـاری را ڪه پـروردم به خـــــون آلـــــوده بـود

ای دل نابـاور من دیــر فہمیــــــدی ڪه عشــــــق

از همـــان روز ازل هـم جـــــرم نابخشــــــوده بـود

                                          ‌"استـــــاد فاضـــــل نظـــــری"

لطفا برای ثبت نظر و مشاهده نظرات دیگران به ادامه مطلب مراجعه فرمائید

ف

مـــــاه خنــدید به ڪوتـاهے شــــور و شعفــم

دســــت بــردم به تمــــنا و نیـــامـد به ڪفــم

کشــش ساحـــل اگر هســـت،چرا ڪوشش موج

جـذبه دیدن تو میکشـــــد از هـر طرفــــــــــم

راه تردید مســـــــیر گذر عاشـــــق نیســـــت

چه کنـــــم با چه کنــــــم ها دل بی هدفـــــم؟

پدرانـم همــــه سرگشـــــــته حیـــــرت بودند

من اگـــــر راه به جـایـــے ببــرم ناخلفـــــم

زخـــم بیہـوده مـزن،ســینه ام از قلـب تہے است

بهتــــر آن است که سربســــته بماند صدفـــــم

                                             "اســـــتاد فاضـــــل نظـــــری"

برای ثبت نظر و مشاهده نظرات به ادامه مطلب مراجعه کنید